Psychiatrie en media: dat is belastend voor patiënten, de partners en anderen. Vooroordelen worden vaak herhaald of versterkt. Hoe moeilijk is dat om partner of kind te zijn van een depressief, autistisch, of psychotisch medemens? Hoe moeilijk is het bijvoorbeeld om een familielid te hebben die “in de tbs” zit? Knap lastig.
Psychiatrie en Media
De psychiatrie is heel vaak in het nieuws. Op tv of op social media en vaak is het een negatief spektakel. Over een (verlof)incident rondom een tbs-patiënt, schadelijke effecten van medicijnen (antidepressiva, ritalin) of te weinig zorg voor ‘verwarde mensen’ wonend in de wijk of zwervend op straat.
Ook ik lees de krant, kijk naar het nieuws en gebruik Facebook en zie het zwart-witbeeld. Nuancering ontbreekt vaak. Met mazzel komt er dan nog een vervolgbericht, wat minder publiciteit krijgt. “Het beeld” is dan al neergezet. Zoals laatst met de ritalin-berichten via de NOS-site.
Als psychiater erger ik me daaraan. Hoe zal het dan zijn voor patiënten zelf, hun partners en andere naasten om al die berichten te horen? Irritant, verontrustend, maakt het hen boos, moeten ze zich verdedigen tegenover anderen? Voor jou is het nog lastiger omdat het je eigen leven raakt.
Een vooroordeel is geen kennis
De psychiatrie is net als het Nederlandse elftal. Er zijn 500.000 mensen die weten hoe het beter kan en wie wat fout deed. De toon is vaak fel. Misschien is een goed Nederlands elftal maken en in stand houden wel een moeilijk vak… Diverse mensen lukte het niet en die hadden véél meer verstand van voetbal dan ik. (Ik denk dat de generatiewissel van de spelers een grote factor is, maar dat terzijde).
Veel mensen zijn net zo fel over medicatie voor psychische klachten: gevaarlijke bijwerkingen, slecht onderzocht, je raakt er verslaafd aan. Psychiaters die je volstoppen met pillen (= geen interesse tonen), hulpverleners luisteren slecht, lange wachttijden, enzovoort. Op internet staan veel verhalen. De tevreden mensen hoor en lees je veel minder. Hoe representatief zijn al die geluiden dus?
Begrijp me goed: een misstand is een misstand en die moet worden aangepakt. Die moet worden onderzocht en dan komt er een verbeterplan. Maar niet alles wat misgaat komt door een misstand. Fout gegaan is niet altijd fout gedaan. En hoe vaak gaat het goed?
Ik kom even terug op die tbs-verloven: daarvan gaan er 99,5% goed. Als iemand te laat terugkomt van verlof door vertraagde treinen dan geldt dat als een incident. Maar die nuance hoor je niet in de media. Over medicatie (psychofarmaca) is het net zo.
Herken je dit? Wat vind jij ervan? Heb je er last van als partner, ‘kind van’, patiënt of professional? Reageren kun je hieronder.
In mijn boeken besteed ik veel aandacht aan wat je zelf kunt doen als partner, naaste en patiënt om het evenwicht te versterken.
kijk ook eens op https://www.samensterkzonderstigma.nl/